Αλλιώς...."για τη μάνα μου..."
Κάπου στου πλανήτη τ' αφήλιο
μια γυναίκα ζει το δικό της μερίδιο,
μ' ένα ρεμπέτικο γητεύεται και ταξιδεύει
και τα χρόνια της καθώς τα πιάτα μαζεύει.
Στα δωμάτια λεπτή σκιά τριγυρνά
"παντεπόπτης θεός" τον ύπνο μου φυλά,
σείεται ο κόσμος όλος στην αγρύπνια της
μα έχουν ένα παράπονο τα παραμύθια της.
Τυλιγμένη σε μια σιωπηλή μοναξιά
σε μια φτιαχτή απ' τα "θέλω" της ξενιτιά,
μ' ένα χαμόγελο αλλόκοτο στης Κυριακής το γεύμα
κι εγώ-τι δειλή!- αγνοώ τη θλίψη της στο βλέμμα.
Για την αγκαλιά που δε κατάλαβα ότι της λείπει
όταν παλιές, χιλιοϊδωμένες ταινίες τη γέμιζαν λύπη,
και μου λέγε πως μια ταινία είναι κι η ζωή
και 'μεις όλοι ηθοποιοί πάνω σε λάθος σκηνή.
Για τα ιδρωμένα όνειρα της ρουτίνας όταν σιδερώνει
που μοιάζουν κάποιου έρωτα εφηβικού κόκκινο αφιόνι.
Για την προσευχή που λέγαμε κάποτε μαζί,
το "να προσέχεις" εκείνο με φωνή διστακτική.
Για το χάδι που αρνήθηκα να δεχτώ,
το απότομο "φύγε και σβήσε το φως"
για τον πρώτο έρωτα που της κρατώ μυστικό
για την κρυφή χαρά της σα με βλέπει να γελώ.
Για τούτα τα γραμμένα που ίσως ποτέ να μη διαβάσει
σαν μια ακάμωτη στιγμή που θαρρώ δε θα ξεχάσει,
για τις θύμισες που χορεύουνε τ΄απογεύματα μπροστά της,
τη "συγγνώμη" που ίσως στείλω μονάχα στα όνειρά της.
Ένα "σ'αγαπώ" που ξέχασα πάλι να της πω,
ένα "ευχαριστώ" που τόσα χρόνια της χρωστώ,
γιατί κάθε που δακρύζει με το γλήγορο διάβα του καιρού
βλέπω στα μάτια της τη σκιά του δικού μου εαυτού.
