Σκέπασε η αλμύρα την πληγή,
σ’ ακρογιάλια βαμμένη,
από μια αγάπη χθεσινή,
θάλασσα πονεμένη.
Γύρω φωτιά να ξεπήδα,
τρελή να με ζητάει,
και με μια σπίθα στην καρδιά,
για σένα να μιλάει.
Στο πρώτο φως μιας χαραυγής,
αστέρι ξεχασμένο,
με τον δικό μου τον καημό,
ακόμη αναμμένο.
Στα χέρια άμμο να κρατώ,
ένα παράπονο μου,
και σαν κλεψύδρα να κυλά,
αργά ο θάνατος μου.
Γαλήνια ετούτη η στιγμή,
θάλασσα αγαπημένη,
με μια ανάμνηση μικρή,
στα στήθη μου κρυμμένη.
Σ’ ακρογιάλια να τραγουδάς,
και εγώ να την φιλάω,
με την αλμύρα στο κορμί,
τα λάθη ν’ αγαπάω.
