της Αγάπης το Φώς
Αμέτρητοι άνθρωποι
στην άδεια την πόλη,
παρουσίες πολλές
όμως λείπουνε όλοι.
Αγέλαστα πρόσωπα
με μάσκες γελούσες,
εκκλησιές αδειανές
μα κυρίες θεούσες.
Συνουσίες, ανέραστες
μιάς στιγμούλας ξεπέτα,
κοινωνίες ανούσιες,
τυπικά σούρτα φέρτα.
Σ' ένα κόσμο γεμάτο κενό
με ληγμένα αισθήματα
πως να βρώ τη χαρά
που να κάνω δυό βήματα.
Στο μυαλό μου θολή μοναξιά
στην ψυχή μου οδύνη
μοναχά της αγάπης το φώς
στην καρδιά μου δέν σβήνει.
(Σ' ένα κόσμο γεμάτο κενό
με ληγμένους ανθρώπους κι αισθήματα
πως να βρεί το παιδί μου χαρά
που να κάνει τα πρώτα του βήματα.)
