Ποιο ναυάγιο είν' αυτό που πνίγεται μπροστά της
Κι η φλόγα έχει σβήσει πια απ τη ματιά της..
Ο ήλιος φαντάζει σκοτεινός, ο κόσμος γι αυτήν μικρός
Δέσμια του πεπρωμένου της, χωρίς μια ακτίδα φωτός..
Ραγίσματα γεμάτα η καρδιά της,μα, δε σπαει
Στον ωκεανό της λήθης μάταια κολυμπάει..
Τα βράδια σιωπηρά τη βουρκώνουν πόθοι κρυφοί
Δάκρυα λυτρωτικά για λίγο ν'απαλύνουν την ψυχή
Μαύρα σύννεφα στον καταγάλανό της ουρανό
της στερεί τη ζωή μια οργή, σα σκληρό ναρκωτικό
Αγνότητα αγγελική στα μύχια της ψυχής έχει κρυφτεί
Και άγρια δαιμόνια της έχουν πάρει τη θέση αυτή..