Των περασμένων μας καιρών οι χίλιες μπόρες
έμβλημα αγάπης έχουν γίνει πια για μένα·
και συνεχώς γυρνώ στα περασμένα
και στης ζωής τα σκαλοπάτια ανεβαίνω·
κι’ είμαι χαμένος στης ψυχής τα μονοπάτια
ψάχνοντας να ’βρω, μιαν ανάμνηση κι’ εγώ.
Πάψε λοιπόν να ψιχαλίζεις
στο διψασμένο μου κορμί·
ξέρεις ότι θέλω μπόρες
και μιαν αστείρευτη πηγή.
Να δροσιστώ απ’ τη φωτιά μου,
δεν θέλω αργές σταλαγματιές·
θέλω μπουρίνια, καταιγίδες,
κατακλυσμούς, νεροποντές.
Του ουρανού τ’ αγέρια θα κινήσω
κι όλα τα σύννεφα του κόσμου θα μαζέψω
με τις αγάπης χαλινάρια θα τα ζέψω
και μες στα χέρια σου θα βάλω εγώ τα γκέμια
να σαγηνέψεις τα στοιχειά όλης της φύσης
και να χορέψω στου Έρωτα σου τη βροχή.
