Επαίτης και γονυκλινής.
Λαχείο είσαι βρε ζωή ,
κι άμα ποτέ μου κάτσεις
ξωπίσω μου θα εκλιπαρείς,
και άιντε να με προφτάσεις.
#
Επαίτης θα με λοιδωρείς,
στα πόδια μου θα πέσεις,
ήσουν μ΄ εμέ τόσο σκληρή,
και πώς να ζητιανέψεις.
#
Δεν επουλώνονται οι πληγές,
σαν πώς να μου τις κλείσεις,
του εφιάλτη τις πληγές,
τις οιμωγές να σβύσεις.
#
Επαίτης και γονυκλινής,
θα λες το κύρ ελέησον,
όμως ζωή με συγχωρείς,
δεν σε αρκούν τα ελέησον.
