Ανατολή κι ο κόσμος περιφέρεται.
Στη διασταύρωση των ουρανών, φωτίζουν τα μέτωπα,
η γνωστή ανηφόρα του ήλιου κι οι πρώτες δυο κουβέντες
…Καλό χειμώνα…
Στις άκρες των νησιών οι θάλασσες ψυχραίνουν,
τα πρώτα ταξίδια μπήκαν σε πορεία
αγγίζοντας τους δρόμους νιώθεις την τροχιά τους.
Περπατώντας στην άσφαλτο νιώθω μια ψύχρα,
κοιτάζω προς τον νότο,
τα πάντα οδηγούν προς το λιμάνι,
στις γωνιές που οι άνθρωποι ενώνονται,
χείλη με χείλη,
πόνος με πόνο,
οι απορίες τεντώνουν το σχοινί,
το δέσιμο έχει σφίξει…δεν θα μας σπάσει τίποτα πια!
Οι πρώτες δυο κουβέντες…καλό χειμώνα…
Πέρασε καιρός, τίποτα πια δεν έχουμε κοινό,
η αλλαγή των ανθρώπων στ’ αγριεμένα μάτια μου,
οι στιγμές που έμειναν ανεξίτηλα γραμμένες στις αμμουδιές,
οι φωτιές μεσ’ την ξαστεριά της νύχτας, αιώνιες εικόνες,
τώρα τα χρώματα δέχονται την μετατροπή,
πάνω απ’ τα πλάττει της θάλασσας η όψη αλλάζει…
Η πρώτη βροχή, το στίγμα του χρόνου
στις γειτονιές η ίδια σκέψη μένει ανέπαφη
…τα χρόνια πέρασαν…γερνάμε…
κάθε που γελώ το μέλλον περιγράφεται στο πρόσωπο μου,
αβασίλευτη η μέρα γυρίζει στα πόδια μου,
αβασίλευτα κι αυτές οι σκέψεις δίνουν στίγμα στην ψυχή μου,
οι πρώτες δυο κουβέντες…καλό χειμώνα….
μα τα παιδιά έξω παίζουν…ακόμα παίζουν…
υπάρχει ελπίδα…
Πάντα θα υπάρχει…
Κωνσταντίνος .Γ
