Το βλέμμα αν ρίξεις στην αβαθή πράσινη θάλασσα
Κοντά σε ακτή και σ’ ώρα νηνεμίας
Θα σου μιλήσει ο αιώνιος χρόνος.
Θα δεις μια ευθεία να σου ανοίγεται οδό
κι ίσως και τις βαθιές ροδιές από τ’ αμάξια
γραμμές παράλληλες,
δίχως ελπίδα, δίχως φόβο να τμηθούν.
Πόσα οι ποντισμένοι δόμοι του αρχαίου λιμένα
Οι χαρακιές απ’ τα σχοινιά πάνω στους μόλους
έχουν να σου διηγηθούν
αν έχεις ώτα ευήκοα
κι αν είσαι τυχερός μπορείς να φανταστείς
τους δούλους να φορτώνουνε τ’ αμπάρια
πορφύρα κόκκινη ή περίτεχνα τροχήλατα κανάτια
Το βλέμμα αν ρίξεις στην αβαθή πράσινη θάλασσα
Θα δεις τα ταξίδια που ονειρεύτηκες
Πως μπόραες να κάνεις
Μα που ποτέ – ποτέ δεν τα ξεκίνησες
Τι δείλιασες, κι ας σου ‘γνεφε το μαύρο πέλαο: έλα…
