(Με μάτια τέλεια εμπνευσμένα, αποτυπώνουμε τ’ αστέρια
Για να φωτίσουμε μ’ αγάπη το άρρωστο μυαλό μας)
( …Κ…Κωνσταντίνος .Γ )
Σε κάθε βήμα η σκοτεινιά και η ανάγκη για ζωή
Αυτό το γένος θα κριθεί, από έναν άπιστο Θεό
Κείνο το μέρος που θελήσαμε, κείνη η αλήθεια η φωτεινή
Με τα φτερά που εμείς της δώσαμε, πέταξε προς τον γκρεμό
Με βλέμματα αγκυλωμένα κοιτάζουμε τον ουρανό
Κοιτάζουμε τον θλιβερό χειμώνα που επιμένει
Μ’ ένα χαμόγελο πλεχτώ, βαθύ να περιμένει
Να ξεπλυθεί μ’ αίμα και δάκρυ, σ’ ένα ποτάμι αστραφτερό
Βαδίζουμε προς την αλήθεια, την ακριβή, την ενωμένη
Σαν ταξιδεύουμε με τα πουλιά, δεμένοι στα φτερά τους
Τι κι αν ο κόσμος περπατά προς μια αλήθεια πουλημένη
Χάρισμα και κληρονομιά, ας την αφήσουν στα παιδιά τους…
Ελάτε αδέρφια χέρι-χέρι, ένα να γίνουμε με τις οχιές
Να ανταμώσουμε τη θλίψη στις μακρινές ακρογιαλιές
Να στάξουμε φωτιά κι αρμύρα, στα όνειρα και στις ευχές
Και ας χαρίσουμε στη νύχτα τις τελευταίες μας πνοές…
(…Κ…Κωνσταντίνος .Γ)
