Είναι στιγμές που τα μάτια μου ανταμώνουν τα δικά σου
και το μυαλό ταξιδεύει σ’ αναμνήσεις γλυκιές
στις νύχτες που πέρασα στην αγκαλιά σου
στις μέρες που ζήσαμε σαν να ‘ταν γιορτές
Καράβι η σκέψη μου στο μπλε των ματιών σου
κι εγώ κυβερνήτης σ’ ένα πλοίο μικρό
το κατάρτι σπασμένο, τα πανιά ξεσκισμένα
χαμένο το πλοίο μου, χαμένος κι εγώ
Τίποτα άλλο δεν θέλησα πέρα από σένα
τίποτα άλλο δεν ζήτησα απ’ αυτή τη ζωή
μα ήσουν δώρο σε άλλον δοσμένο
και το όνειρο έγινε ανεκπλήρωτη ευχή
Είναι φορές που σε πιάνω δειλά να κοιτάζεις
και κάποιες άλλες να χαμογελάς
την ψυχή και το σώμα μου εσύ διατάζεις
την καρδιά μου στα χέρια σου σαν χαρτάκι κρατάς
Η καρδιά μου χτυπάει σαν να θέλει να σπάσει
και τα μάτια μου κλείνω για να μην τρελαθώ
μια φωνή στο μυαλό μου την αλήθεια φωνάζει
μα να ξεφύγω πια δεν μπορώ
Τίποτα άλλο δεν θέλησα πέρα από σένα
τίποτα άλλο δεν ζήτησα απ’ αυτή τη ζωή
τα όνειρα που έκανα δεν ανήκαν σε μένα
κι η καρδιά μου για πάντα θα μείνει μισή
Το ξέρω ήταν λάθος μου να σε ποθήσω
το ξέρω δεν έπρεπε να σου το πω
τα χέρια μου άπλωσα ένα αστέρι ν’ αγγίξω
και ποτέ μου δεν πίστεψα πως δεν θα καώ
Μα να θυμάσαι ότι δεν μετανιώνω
πότε όσο ζω δεν θα ρωτήσω γιατί
κι αν ο δρόμος που διάλεξες οδηγεί μακριά μου
θα σε περιμένω σε κάποια στροφή
Τίποτα άλλο δεν θέλησα πέρα από σένα
τίποτα άλλο δεν ζήτησα απ’ αυτή τη ζωή
το κορμί σου καράβι σε ξένο λιμάνι
κι εγώ περιμένω ξανά μήπως ‘ρθει
