Αυτό το κείμενο γράφτηκε ένα αυγουστιάτικο βράδυ τού 2003
στο Νησί τής Κύπρου για να σταλεί ως γράμμα
στη δεύτερη σύζυγό μου που είχε επιστρέψει στην Ελλάδα .
Από εδώ σήμερα τής στέλνω την αγάπη μου
και τούτο το γράμμα που τελικά δεν τής έστειλα ποτέ .
Αύγουστος 2003
Τώρα πού έφυγες κι έφυγα τόσο μακρυά
και τα σώματά μας χώρισαν ,
οι ψυχές μας έδωσαν κιόλας το επόμενο ραντεβού τους ,
η πληγή ήρθε κι έγινε κρατήρας ηφαιστείου ,
και μέσα στις στάχτες κάτι νέο γεννιέται .
Τώρα όλα εδώ μοιάζουν με τούς νεκρούς τής Πομπηϊας ,
σώματα απολιθωμένα ,
καμμιά φωτογραφία ή γραφτό σου δεν απέμεινε γύρω μου
τα έκαψα όλα τα δικά σου .
Τα μωρουδιακά χαμόγελα , οι πιπίλες ,
κι όλες εκείνες οι τρυφερές μωρουδιακές αγκαλιές ,
γίνανε στοιχειά στα όνειρά μου ,
τα όνειρά μου έγιναν μωρουδιακά ,
κι ύστερα ξαφνικά έπαψα να κοιμάμαι ,
τι , βρέθηκα ξεβρασμένος σε νησιά αβύθιστα ,
σε νησιά τής λησμονιάς .
Αυτά που ήρθαν , κάψιμο από σφαίρα ,
αύριο θα τα έχω ξεχάσει ,
και στα στήθη σου επάνω θα με βρεις να κοιμάμαι
όταν πάλι γεννηθείς .
Στη ζωή ετούτη το μηδέν και το ένα
γέννησαν ξανθογάλανο λουλούδι ,
για να γίνει μια μέρα η Σεχινάχ ,
έτσι όπως την είδες κάποτε σ' ένα όνειρό σου .
Τώρα που ήρθε η βαθύτερη νύχτα ,
ομορφιά και συντρόφι μου , καϋμέ μου και φέγγος μου ,
τώρα με μαχαίρι και πηρούνι τρώω την καρδιά μου ,
το χέρι σου μέσα στο χέρι μου τρέχει σαν ένα ρυάκι ,
κι ο χωρισμός μας ας μην ακουστεί .
Τώρα που κόκκινο κουμπί και κάποιος το πάτησε ,
θυμάμαι αυτό που μού 'χες πει ,
όμως δεν είν' απλώς παράλογο το να είμαστε χώρια ,
είναι εξωφρενικό ,
- πού ακούστηκε η Σελήνη να πεθαίνει ? -
και κρατώ διαρκώς την κουρτίνα τραβηγμένη ,
- φύσα υγρέ άνεμε τής Κύπρου -
Κάηκαν όλα , τα 'καψε τούτος ο νότιος ήλιος ,
- φύλλα διάφανα , φύλλα απ' αχάτη -
χίλιοι και ένας ήταν οι εχθροί μας ,
- απ΄ άκρη σ' άκρη έν' αστέρι πυρπολεί τον ουρανό -
λέξεις που λες με άλλο νόημα ,
- Ανατολικός-Δυτικός άνεμος -
η Περλ Μπακ θηλάζει το μωρό μας ,
- φωτάκι , φάρε μου , εσύ μη σβύσεις -
διαμάντια σκίζουν τις κόρες τών ματιών .
Γνέψε μου όμως τώρα ,
στο μέσα μέρος τού μπράτσου σου ένα σημάδι
σκούρο κόκκινο σαν τον έβενο ,
σαν τον Αλντεμπαράν τού Ταύρου ,
και στον αστερισμό τού Λιονταριού
λάμπει πάντα ο χρυσός Βασιλίσκος ,
σαν όπως έλαμπε και 'κείνον τον Αύγουστο...
Σε φιλώ , σ' αγαπώ ,
το Μαρινάκι θα μείνει παντοτινός δεσμός μας ,
κι ας δραπέτευσε η αγάπη μας στον ουρανό .
