Των Φασμάτων
Έχω δυο φεγγάρια, το'να στον ουρανό
Και τ'άλλο στο καθρέφτη της θαλάσσης,
Μα δε ξέρω...ποιο απ'τα δυο είναι τ'αληθινό
Και ποιο θέλει πιότερο κόπο να το φτάσεις...;
Φιάνω σκάλες από προσευχές και προσμονές
Μα το'να είναι πολύ ψηλά
Και τ'άλλο όσες κι αν προσπάθησα φορές
Σκορπίζει σαν αγγίζω τα νερά.
Φιάνω τα χέρια μου γεφύρια και σκοινιά
Μα χάνομαι συνέχεια μεσ'την ομίχλη
Και εσύ φαντάζεις πάντα όλο πιο μακριά
Ανυποψίαστα όπως με νικά η Λήθη
Έτσι, παίρνω δυο μικρά ψαράκια του γιαλού
Να μ'οδηγούν μεσ'των Φασμάτων τις ατραπούς
Παίρνω και δυο γλάρους, μαριονέτες του θεού
Να νομίσω τάχα πως πετώ πάνω απ'τους καημούς.
Έτσι, αφήνω την αλήθεια να χαθεί στου ορίζοντα το βάθος
Έκει που μπλέκεται η θάλασσα με τον ουρανό,
Χτίζω τα "γιατί;" μου με δίψα περισσή και πάθος
Κι ας είναι ύστερα το κένο της απάντησης διπλό.
(Τα χρώματα πληθαίνουν στον αντικατοπτρισμό...
...νομίζεις ότι πορεύεσαι σε δρόμο μαργαριταρένιο, μαγικό....)
[το συνημμένο έχει διαγραφεί από τον Διαχειριστή]
