Ο χορός

[anthrakoryxos]

Αυτό που μένει πια στους Μαύρους ποιητές
Είναι μια άγρια φορεσιά απο ατλάζι
Μια κραυγή, απο την πένα του Μαρκές
Και χίλια χρόνια μοναξιάς, να κάνουν χάζι

Πρόσωπα που φωτίζουν στο σκοτάδι
Πρόσωπα που σκουραίνουνε στο φώς
Κορμιά που σπαρταράνε σ΄ ένα χάδι
Και που τα λιώνει της αγάπης ο αχός

Αυτό που μένει στα κορίτσια της Σεβίλλης
Είναι το τράνταγμα του στήθους, ο λυγμός
Το τριαντάφυλλο που θα ‘θελαν να στείλεις
Στα ξύλινα πατώματα, ο τριγμός

Πρόσωπα που όλο χαμηλά κοιτάζουν
Πρόσωπα που τα σκάψαν προσμονές
Σε δυό τακούνια, όλον τον πόνο τους μοιράζουν
Στο μαύρο σάλι τους, όλες τις αγκαλιές

[συννεφάκι]

    ....... Σε δυό τακούνια, όλον τον πόνο τους μοιράζουν
            Στο μαύρο σάλι τους, όλες τις αγκαλιές......

  Πολύ όμορφο, αλλά αυτοί οι δύο τελευταίοι στίχοι
  .. είναι το κάτι άλλο..!

[trivial]

θα συμφωνήσω... πραγματικά, πολύ καλό!

μ' αρέσεις!!!
 

[monalizagreen]

  είναι από εκείνα τα τραγούδια,γιατί τραγούδι είναι απ'τα σπάργανά του,
                                                        που θα 'θελα να'χα ονειρευτεί του λόγου μου!
                                                        -ύβρις,το ξέρω.κι αναλαμβάνω την ευθύνη.-
 
  στα τακούνια μας λοιπόν και στα χίλια χρόνια μοναξιάς που μας κάναν,μα κάνουν και θα συνεχίζουν να μας κάνουν χάζι.
                                                        -δεν ανήκω στους Ποιητές.θα ήταν ύβρις.το παραδέχομαι.μα η μοναξιά δεν κοιτά τίτλους ευγενείας.-

 στην πρώτη ρυτίδα που είδα προχθές στον καθρέφτη.στο αριστερό μάτι μου.της προσμονής.αν είμαι περήφανη,δεν ξέρω.
                                                        -ξεγελώ τον εαυτό μου πως τάχα είναι έκφρασης.-

                                                                                                          Ανθρακορύχε σε ευχαριστώ... 

[Αλκιβιάδης]

Μια κραυγή, απο την πένα του Μαρκές
Και χίλια χρόνια μοναξιάς, να κάνουν χάζι

Πρόσωπα που φωτίζουν στο σκοτάδι
Πρόσωπα που σκουραίνουνε στο φώς


Αυτό που μένει στα κορίτσια της Σεβίλλης
Είναι το τράνταγμα του στήθους, ο λυγμός


Πρόσωπα που όλο χαμηλά κοιτάζουν
Πρόσωπα που τα σκάψαν προσμονές

Παραθέτω αυτά που ξεχώρισα από το καλογραμμένο ποίημά σου! Συγχαρητήρια!

[pinelopi]

Ένταση, αυτό μου βγάζουν οι στίχοι σου.
Κόκκινη ένταση σχεδόν μαύρη.
Σαν το κοκκινόμαυρο βελούδο του ρόδου που επιθυμούν τα κορίτσια της Σεβίλλης.
Ένταση ηλεκτρισμένη σαν το σάλι που μοιράσανε σ΄όλες τις αγκαλιές.
Ένταση στακάτη σαν το θόρυβο των τακουνιών, σαν την κραυγή από την πένα του Μαρκές.
Ένταση διάχυτη στα χίλια χρόνια μοναξιάς.


Μου άρεσε πάρα πολύ.

[anthrakoryxos]

@pinelopi
Έτσι και χειρότερα!

@Αλκιβιάδης
Σε μια εικόνα χαραγμένη στο μυαλό μου, αξίζουν συγχαρητήρια!
Ευχαριστώ!

@Monaliza

    στα τακούνια μας λοιπόν και στα χίλια χρόνια μοναξιάς που μας κάναν,μα κάνουν και θα συνεχίζουν να μας κάνουν χάζι.
                                                       
 στην πρώτη ρυτίδα που είδα προχθές στον καθρέφτη.στο αριστερό μάτι μου.της προσμονής.αν είμαι περήφανη,δεν ξέρω.
                                                        -ξεγελώ τον εαυτό μου πως τάχα είναι έκφρασης.-

                                                                                                         

Εγώ σ' ευχαριστώ!

@trivial
 

@συννεφάκι
Μερικές φορές, δυό τακούνια κι ένα σάλι, μπορούν να χωρέσουν, όλο τον κόσμο.

[ΡΕΑ]

Διαβάζοντας το ποίημά σου νόμιζα πως άκουγα μουσική υπόκρουση φλαμένγκο!  Άρχισε εκεί κάπου στην αρχή της τρίτης στροφής, όσο προχώραγα δυνάμωνε η ένταση και στους δύο τελευταίους στίχους έφτασε στην κορύφωση.  Φοβερο, ε;     Πολύ το ευχαριστήθηκα!

[anthrakoryxos]

@ΡΕΑ
Σκέψου να το έβλεπες και να το άκουγες.
Μια εικόνα, ατάκτως εριγμένη, με την μυρωδιά της μαδρίτης..

[Fusalida]

Τι σου πω καλέ μου ανθρακωρύχε; Αλήθεια, μέσα εκεί βαθειά, μέσα στους σκοτεινούς,υπόγειους διαδρόμους της ανθρώπινης ψυχής μη σταματήσεις να ανακαλύπτεις τέτοιους θησαυρούς... Μη σταματήσεις, πρέπει έστω και με τα σημάδια της προσμονής στο προσωπό σου να συνεχίσεις....άλλωστε μήπως αυτές οι προσμονές δεν είναι πάντα η αιτία; Να'σαι καλα..να'σαι καλά γι'αυτό το ρίγος που τύλιξε το κορμί μου...σα το χάδι εκείνο...σαν την έλλειψη χώρου αναμεσα μας....

Να΄σαι καλά....
Σ'ευχαριστώ...

[agrypnos]

με πηγες ισπανια ,εζησα για λιγο μεσα στον κοσμο που δημιουργισες...ριγος ...

[anthrakoryxos]

@Fusalida
Σε θυμάμαι κάθε που πίνω ένα ποτηράκι frizzante, όταν (αμήν) θα κάνω την πρώτη βουτιά στην θάλασσα (τέλη Αυγούστου), κάθε που σκέφτομαι ζωές κυκλωμένες απο δηλητήριο που προσπαθούν, να ανοίξουν λίγο χώρο, με οξυγόνο την σκέψη τους, μήπως και μεγαλώσει λίγο η προσωπική τους φυσαλίδα, μήπως και αισθανθούν λίγο πιο ελεύθεροι.
Και που καμμιά φορά, χαρίζουν όλόκληρη την φούσκα τους, για λίγη έλλειψη χώρου.

Καλές βουτιές όπου διαλέξεις.

@bazz1982
Αναπαράσταση προσπάθησα να κάνω.
Τα υπόλοιπα, πρέπει να τα δείς ή να τα φανταστείς εσύ.

Ευχαριστώ σας!

[Κατερινα_]

Δένεις αρμονικά τους στίχους σου χωρίς να περιορίζεις το πάθος των εικόνων .

[argentina]

Πολυ καλο!
Τραγουδαει! ελκει!
Μια μυρωδια ελευθεριας και δυναμης!
Αχτυπητος συνδυασμος...
Μπραβο για την εικονα και την ευστοχη αποδοση της!!