ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Ηταν εκείνο το πρωί
που ‘νιωσα να με χάνω
πως πούλαγα το είναι μου
κι όλη την ύπαρξη μου….
Τότε που στάθηκα όρθιος
πλάι σ’ έναν καθρέφτη
που δεν τολμούσα να τον δω
γιατί μ’ έλεγε φταίχτη…..
Ξεπούλησες τα όνειρα
γάμησες την ψυχή σου
πρόδωσες τα πιστεύω σου
έθαψες την ζωή σου….
Δεν άντεξα τον έσπασα
νόμιζα θα ξεφύγω
ω Θεέ μου τι ανόητος
τίποτα πια δεν βλέπει….
Πάλεψα με τους Δαίμονες
μα πώς να τους νικήσω
αφού ήταν μέσα μου βαθιά
αφού ήμασταν ένα….
Μόνη μου λύση το φευγιό
αρκεί να μην δειλιάσω
αρκεί τη δύναμη να βρω
το τέλος μου να γράψω….
Γι’ αυτό σου λέω μην νοιαστείς,
για μένα μην δακρύσεις
κι απ’ τα βαριά σου ονείρατα
πάλεψε να με σβήσεις….
Θάψε με μέσα σου βαθιά
κανείς να μην με βρίσκει
και αν ποτέ με χρειαστείς
έλα να μ’ αναστήσεις….
Δώσ’ μου το πιο γλυκό φιλί
στο νεκρικό μου στόμα
ζέστανε τ’ άψυχο κορμί
με το ιερό σου σώμα….
Κι εγώ ευθύς θα σηκωθώ
στο πλάι σου θα μείνω
θα σου χαρίσω τα φτερά
που πάντοτε ποθούσες….
