Κάθε καλοκαίρι μια ανάσα μου βαθειά
με γλιτώνει απ' του χειμώνα τον πνιγμό
μια ηρεμία , ένα χαμόγελο σαν σανίδα εκέι πλατιά
κάθε μέρα που επιπλέω κάτω απ' ήλιο φωτεινό
Ένα πλοίο θα με πάει στο σκοτάδι
επιβάτης μεσ τον ήχο της βροχής
να κοιμάμαι ,να ξυπνάω συνέχεια βράδυ
μόνο ο ήλιος στα όνειρα μου σταθερός οδηγητής
Νιώθω πως τα καλοκαίρια χάνονται
και οι χειμώνες εξαπλώνονται γοργά
πως καυτός ήταν ο ήλιος κάποτε
μα η σελήνη του κλέβει τη σειρά
Γέματος ήμουν απο καιρους , και τώρα
μέσα μου γλέντι , εποχικός χορός
μα κάτι κρύο λαμβάνει χώρα
μάυρος χειμώνας , εγωιστής ψυχρός...
