Τι να πω τώρα Χρήστο...
Να σου πω ότι αιαθάνομαι μια κρυφή χαρα που γραφω πρώτος σε αυτό;
Να σου πω οτι ήδη αυτό που έγραψες μπάινει ευθύς σ'αυτά που κρατάω από εδώ μέσα;
Δεν ξέρω γιατί μου άρεσε τόσο...
Σε διαβάζω πάντα αλλά αυτό το συγκεκριμένο ήταν μοναδικό.
Μου άρεσαν τα πάντα: και ο τρόπος που χρησιμοποιείς τις λέξεις, και οι εικόνες που δίνεις, και το νόημα.
Και αν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια θα ήταν τα εξής:
να σταματήσει η βροχή ήθελα τόσο
να δω τον ήλιο που τον είχα λαχταρήσει
και τώρα που το φως τα σύννεφα έχει σκίσει
θηλιά μου σφίγγει το λαιμό το ουράνιο τόξο
Αλλαγή συναισθημάτων, απότομη μετάβαση από την μια κατάσταση στην άλλη, αέναη αναζήτηση του καλύτερου αλλά διαψευση της ελπίδας για ικανοποίηση...
η σάρκα σου είχε μυρωδιά κομμένου κίτρου
ξύπναε τη γεύση ,την οσμή ,την ορασή μου
Για αυτό δεν θα πω τίποτα. Το μόνο που θα πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις μνήμες...
