Τα μάτια σου... φωτιά. Φωτιές. Μεγάλες, δυνατές.
Όχι, δεν είναι φωτιές. Είναι χρώματα, πολλά χρώματα.
Παίζουν, ναί αυτό είναι, παίζουν μεταξύ τους.
Πηδάνε... απο το ένα βλέμμα σου στο άλλο.
Μα πάλι... όχι, δεν είναι. Εκεί ζούνε πολιτείες μαγικές.
Με ομορφιά ερωτική, ελκυστική...
Άφθαρτη στα χρόνια τα αγαπημένα.
Κι αυτή μαγική, όπως αυτές... όπως αυτά.
Εγώ πάλι τι είμαι; Ένα ξύλο για προσάναμμα;
Ένας άδειος πίνακας ζωγραφικής,
τσακισμένος απ' τα χρόνια τα αγαπημένα;
Ένας δούλος μιάς μεγάλης πολιτείας μαγικής;
Ένας δούλος των ματιών σου. Αυτό είμαι.
Ένας δούλος της ζωής... ένα άδειο τετράδιο
που τα παιδιά γεμίζουνε με στίχους.
Αυτό είμαι.