''Πρωτοβρόχι''

[stihoplokos]

Καλώς ήρθες βροχή,
σε περίμενα τόσο!
Γίνε πιό δυνατή
τον καημό μου να λιώσω.


Καλημέρα βροχή,
ήρθες πάλι σαν πρώτα,
σκοτεινοί οι ουρανοί
μα στη σκέψη μου φώτα.


Στην ορμή σου βροχή
τα φαρμάκια θα πνίξω,
στη γλυκιά μουσική
την καρδιά μου θ'ανοίξω.


Μούχες τάξει βροχή
πως θα γίνουμε φίλοι,
θα νοτίζεις εσύ
τα στεγνά μου τα χείλη.


Όμως φεύγεις βροχή
και μονάχο μ'αφήνεις,
με θερμή προσευχή
σου ζητάω να μείνεις.

[Βραζίλης]

Ωραίοι στίχοι για τραγούδι παραπονιάρικο, θα το μελοποιήσεις;

[stihoplokos]

Ού τρόπος...

[CosmosKGr]

Γεια σου κι από εμένα!
 
Θα ξεκινήσω με το να σου πω πως, το αποτέλεσμα από το «πρωτοβρόχι» σου, είναι πολύ γλυκό και ευχάριστο! Ξεκάθαρο στα νοήματά του και εύστοχο στα συναισθήματα που μεταδίδει.
 
Θα αναφερθώ και σε δύο σημεία που ένιωσα να με «ξενίζουν» λίγο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι απαραίτητα υποβαθμίζουν σε κάτι το σύνολο.
Το ένα έχει να κάνει με το ότι επαναλαμβάνεται η λέξη «βροχή» στο τέλος κάθε 1ου στίχου, της κάθε στροφής. Αυτή η τόσο «απόλυτη» επαναληπτικότητα στην εμφάνιση μιας ίδιας λέξης στο ίδιο χωροταξικά σημείο ενός ποιήματος, εμένα τουλάχιστον, τείνει να με «κουράζει» λίγο. Ξαναλέω όμως, δεν σημαίνει ότι «βγάζει μάτι». Θα μπορούσε να υφίσταται κάλλιστα και έτσι.
Το άλλο, σαφώς υποδεέστερο όμως, έχει να κάνει με το ότι η λέξη «πρωτοβρόχι» του τίτλου του ποιήματός σου, δεν αναφέρεται καν στους στοίχους του. Υπονοείται πλήρως και σαφέστατα βέβαια από το νοηματικό περιεχόμενό του οπότε, πρακτικά, δεν έχει να λέει μια τέτοια «έλλειψη». Θα μπορούσε δηλαδή να θεωρηθεί έως και πλεονέκτημα καθώς δεν σπανίζει σαν ποιητική «συνήθεια». Εγώ, εδώ, απλά το εντοπίζω.
 
Να είσαι καλά και καλή συνέχεια!

[stihoplokos]

Σ'ευχαριστώ για την προσοχή σου.Με εξάγνισε ο ερχομός της, ώστε δεν μπόρεσα να αποφύγω την υπερβολή της επανάληψης του ονόματός της...