Θέλεις να πεις πολλά για σένα και για μένα, μα μπορείς;
θέλεις ολάνθιστα λουλούδια, στολισμένα πριν απ την άνοιξη να δεις, άλλα μπορείς;
πλέον να κάνεις τίποτα για εσένα, ούτε για εμένα δεν μπορείς.
Όλα χαμένα, σε ένα ατέρμονο εγώ και ξενυχτάς μέσα στην σκόνη.
Απ το μυαλό σου την περόνη τραβάς
και μένα κάτασπρο φτερό, ξορκίζεις θύμησες φθαρμένες,
στην ψυχή σου φυλαγμένες. σε κοιτάζω και γελώ.
Θέλεις να πεις πολλά για σένα, και για μένα μα μπορείς;
Χάρε τρανέ αφηγητή των τελευταίων μας στιγμών, πια δεν βαρέθηκες αυτή την τραγωδία ;
ένα μου παίρνεις, δυο γεννώ. χιλιάδες χρόνια η ίδια ιστορία.
Εγώ βαρέθηκα μ ακούς ; σ αυτούς τους δίκοπους καιρούς, πλέκω με λέξης την δική μου ραψωδία
διαμελίζω μουσικούς, χαρίζω στίχους σε μουγκούς, κάθε παρθένο διακορεύω μ εμπειρία.
Ξέρω πως Θες πολλά να πεις, αλλά μπορείς;
Είσαι η φθαρτή αρχή των όλον, και το τέλος, μα εγώ
φιλτράρω στιγμές μέσα στο τώρα, και έτσι πια μπορώ να πω :
χάσαμε χρόνους και στιγμές, σ ένα παιχνίδι με παράλληλα πεδία
τώρα αλήθεια άμα θες, άνοιξε τα μάτια σου και δες
που αναφέρεσαι και πως στην ιστορία; και μόλις πια καταρτιστείς
έλα αν θέλεις να μου πεις πραγματικά … μπορείς;
