Επιτελους τα παλικαρια μετα απο τοσο καιρο απουσιας λογω διαφορων προβληματων (αρρωστιες κ.λ.π) κυκλοφορησαν καινουργιο αλμπουμ.
Σε γενικες γραμμες ειναι σχετικα βαρυς σε παραγωγη και ειδικα στις κιθαρες, σε συγκριση με τους προηγουμενους δισκους αλλα υπαρχουν και παρα πολλα σημεια στα οποια θυμουνται το διαμαντι τους
(Divine Wings Of Tragedy) και "παιζουν" με χαρακτηριστικες μελωδιες του αλμπουμ ,εσκεμενα,
οπως εχει πεi και ο ιδιος ο Michael Romeo.
Το χαρακτηριστικο του δισκου σε συγκριση με τους προηγουμενους τους ειναι οτι ειναι περισσοτερο
easy listening αλλα χωρις να χανουν τον προσωπικο τους ηχο καθως επισης θα παρατηρησετε οτι ο Romeo εχει δωσει περισσοτερη βαση στις ρυθμικες κιθαρες απο οτι στα αλλα αλμπουμ.
Αλλα ας περιγραψουμε με ελαχιστα λογια το καθε τραγουδι του δισκου ξεχωριστα:
Oculus ex ferni: Ενα πολυ καλο ορχηστρικο-εισαγωγικο που θα ταιριαζε ανετα για sountrack Hollywoodiaνης ταινιας επικου περιεχομενου.
Set the world on fire (The lies of lies): Ειναι ενα κομματι που χωνει αρκετα με ενα αρκετα μελωδικο ρεφραιν που σου ερχεται απο το πουθενα και λες "τοση ωρα "χωνανε" απο ηρθε τουτο;"
.
Domination: Εδω αρχιζουν τα ωραια (κατ' εμε).Riffaki του μπασσου για εισαγωγη που το ακολουθει κατα γραμμα η κιθαρα του χοντρουλη. Pure καταστασεις !!!!(I like it).
The Serpent's Kiss: Εδω εχουμε ενα διολου πολυπλοκο πιασαρικο Riffaki
(που κατι μου θυμιζει αλλα δε μου ερχεται) το οποιο "προσγειωνεται" με αλλεπαληλες γεφυρες τιγκα στην ατμοσφαιρα απο τον Russel και ξανα "απογειωνεται" κ.τ.λ. Τρελλαααααααααα!!!
Paradise Lost: Μια μπαλαντουλα που θυμιζει πολυ το "The accolade" απο το "διαμαντι".
Ισως να ειναι ενα απο τα ποιο εμπορικα κομματια του δισκου.
Eve Of Seduction: Το αγαπημενο μου. Θα μπορουσε να ηταν το δεκατο track στο Divine Wings Of Tragedy.
Ενα Riffaki-σολο σε στυλ "out of the ashes" που μετα μπαινουν και οι "τριτες" και ............. (Φλουρο,Αctr και Dave δε θελω σχολια
).
The Walls of Babylon: Βαρυ κομματακι καπως κουραστικο στην αρχη αφου εχει 3,5 λεπτα εισαγωγη τιγκα στα χορωδιακα. Η πλακα ειναι οτι στη συνεχεια ακουγωντας τη ρυθμικη λες "αποκλειεται εχουν καλεσει σαν guest τον Jeff Waters"
.Μετριο κομματακι.
Seven: Κλασσικο Symphony Χ κομματι που ξεκιναει με νεοκλασσικο σολακι και μετα χανουμε το μετρημα των Βpm's ολων των οργανων. Αρκετα γρηγορο και δυνατο κομματι.
The Sacrifice: ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΜΠΑΛΑΝΤΑ.ΤΕΛΟΟΟΟΣ!!
Revelation (Divus Pinnae Ex Tragoedia):Και να λοιπον και το μεγαλο σε διαρκεια κομματι του δισκου.Το επος του δισκου.
Καθολου κουραστικο παρολη την διαρκεια του με πολλες εναλλαγες οι οποιες παραδοξως σου μενουν με το πρωτο ακουσμα. Το φιναλε κατι θα σας θυμισει...
.
Η προσωπικη μου γνωμη ειναι οτι ειναι ενας πολυ καλος δισκος τον οποιο οσες φορες περισσοτερες τον ακους σου αρεσει ακομα πιο πολυ.
Κυκλοφορει και με Bonus DVD με live μαγνητοσκοπημενα απο ερασιτεχνικη καμερα
. καθως επισης, για τους λατρεις του βινυλιου και σε 12" Picture Disc.
