χρονια που περασαν ,
χρονια που ζω
τις τρυπες θυμηθηκα
κλειστες εδώ και καιρό
τις τρύπες που χαραξα
βαθια στο μυαλό
μολυβι ξυμένο
μα λείπω εγω
και τρέχω
ξανα και ξανά
να γράψω για κεινο
που ακόμα πονά
χρόνια που πέρασαν
και εφτασα εδω
το ενα το πόδι ριγμένο
μισώ το κενό
μισώ
που βλέπω τα πάντα
χωρίς να σταθώ
κι εχω το σώμα πεσμένο
θαρρώ
να βλέπει το κόσμο
μες στο θυμό
κι η τρύπα δεν κλεινει
γελάστηκα ενώ
την ειχα κλεισμένη
βαθιά μες το μυαλό
αυτή ανοίγει και βγάζει
ρυθμό
χρόνια που πέρασαν
χρόνια που ζω
το πρόβλημα αραγε
το χω εγώ?
μες στην καρδιά
μου τα φύλα ξερά
μαράθηκαν όλα
πήραν φωτιά
κι ειναι το σπίρτο αναμένο
στο χέρι κρατώ
μπαρούτι μυρίζει
και γω κλεισμένος
στου μυαλού
το μοναχικό κελί.
τα μάτια στο τέλος γυρίζω
να δω
τις τρύπες
που τρέχουν
λέξεις που λένε
πως φταίω εγω.
