ενας ουρανος φυλακισμενος σε δυο ματια…
ολο τα απεραντο της φυσης μια μικρη σταγονα
σκουροπρασινης μπογιας…
και κεινο το βλεμμα…
και κεινο τα αδιεξοδο…
σε μια ανταυγεια φωτιας…
ολακερη η μανια του κεραυνου της
τρικυμισμενης θυμησης στη λαμψη μιας ματιας
και φωνες αποκοσμες…
κι η βραδια φυλακισμενη στην τρυφεραδα
μιας ανοιξης…στη διψα της ζωης…
μιας ζωης τοσο απομακρης
που παλευει να κρατηθει
πισω απ τις ανταυγειες μιας φωτιας…
