papou δεν ειμαι σιγουρος αν καταλαβα καλα τι λες...αυτο που θελω να πω εγω παντως ειναι πως "η οραση" μας ( δηλαδη η αντιληψη, ο τροπος
με τον οποιο αντιμετωπιζουμε και αντιλαμβανομαστε τον κοσμο κτλ) ειναι κατι που δεν εχει ας πουμε "οικουμενικη ισχυ".Δεν εχει αληθεια μεσα του.Εινα πραγματικο μεσα στα ορια του ανθρωπου.Παρολαυτα εμεις πανω σε αυτο εχουμε αναπτυξει την ιδεα του "φωτος" και του "σκοτους" η οποια κατα βαθος οριζει την ζωη μας , αφου το διπολο καλο-κακο (σε ολες τις μορφες του) υπαρχει πισω απο καθε πραξη ή αποφαση μας.Ετσι , εχουμε περιορισει κατα καποιο την φυση μας δηλαδη τον ανθρωπο (που για εμενα ειναι πραξη διανοια και καρδια).Θελω να πω οτι πιστευουμε και ζουμε "τον ανθρωπο" μονο
στον βαθμο που μπορουμε να τον κατανοησουμε (με την ελλειπη "οραση" μας) και οχι στην Αληθινη του μορφη...δεν ξερω αν μπορω να το εξηγησω καλα αυτο...και δεν το πηγαινω στο μεταφυσικο....λεω απλα πως ο ανθρωπος ειναι αδυνατον να κατανοησει την φυση του καθως για να κανει κατι τετοιο
θα επρεπε να διαθετει ενα "επιπεδο πολυπλοκοτητας" παραπανω αρα να ηταν μια ανωτερη φυση....ετσι επειδη δεν μπορει να την καταναοησει την φυση αυτη και κατα συνεπεια ουτε την θεση της στον κοσμο την υποβιβαζει στην λογικη του κουτσουρευοντας ομως και υπεραπλουστευοντας ετσι την υπαρξη του....
Ετσι , οριζουμε την "ζωη" και τον "θανατο" σχεδον αυθαιρετα αρνουμενοι να δεχτουμε οτι δεν μπορουμε να κατανοησουμε (και οτι δεν
βλεπουμε η δεν κατανοουμε η αγνοουμε ειναι το Μη Υπαρκτο).
Ενα απο τα σημαντικοτερα αποτελεσματα αυτης της περιορισμενης αντιληψης για την ζωη ειναι και η ιδεα του Αιτιου και του Αιτιατου.
Δεχομαστε πως καθε τι πρεπει να εχει ενα αιτιο το οποιο να το χωραει η λογικη μας καθως το αν-αιτιο ή απιθανο ειναι κατι που στην πραγματικοτητα δεν μπορουμε να κατανοησουμε (η δεν θελουμε γιατι απλως δεν μπορουμε να το ελεγξουμε).Αυτο ειναι πολυ μεγαλη κουβεντα αλλα δεν θα πω εδω ολα οσα θελω να πω επι τουτου...αλλωστε γιατι υπαχουν τα στιχακια?
Ετσι ζουμε βασισμενοι σε αυτες τις πλανες παντα με τον φοβο του σκοτους , με την ελπιδα του φωτος που μονοι μας εχουμε οριει να ειναι σκοταδι και φως συνεχιζουμε την ζωη σε εναν ψευτικο "αυλο" κοσμο και αν καποτε χρειαστηκε να συναντηθουμε με το μη-πιθανο... εφηυραμε τον Ουρανο (τον Θεο? το θαυμα?) και καθαρισαμε...
Ε, μετα απο ολα αυτα δεν ειναι να απορει κανεις που γιναμε σκιες...
Αυτα ηθελα να πω με πολυ λιγα λογια...ελπιζω να μην τα μπερδεψα χειροτερα...νομιζω οτι αν κανεις τον κοπο να διαβασεις το "για εκεινη" που ειχα ανεβασει πριν λιγο καιρο θα καταλαβεις καλυτερα τι θελω να πω...
αν διαφωνεις η εχεις καποιο σχολιο να κανεις θα χαρω να το ακουσω...οι στιχοι ειναι μονο η προφαση...
