Αγάπησες;.....Λοιπόν;......
Mια αγάπη ήταν παλιά, μια κρύα βρύση
ουράνιο φως και χρώματα, ο κόσμος για να ανθίσει
γύρισε η γης ανάστροφα, πολλοί περάσαν μήνες
πολλές αγάπες τυραννούν, και πιο πολλές σειρήνες.
Δρόμο για να βρεις θε να ξες καλά τον εαυτό σου
και σ' άλλους για να δείξεις τον, και τον προορισμό σου.
Κανείς ποτέ δε μπόρεσε να αγαπήσει αλλήλους
κι όσους το καταφέρανε τους κάνανε αγίους.
Μα είμαστε μωρά παιδιά σ' ένα γραφείο κλεισμένα
μεγάλοι γίναμε θαρρείς, μικρά βασανισμένα.
Ήρθε εκείνος ο καιρός αγάπες για να φτιάξουμε
κανένας δε μας έμαθε στ' αλήθεια να πετάξουμε.
Ψάχνουμε όλοι μανιωδώς τον εαυτό να δούμε
σε μάτια ξένα, δανεικά σα θησαυρό να βρούμε.
Μια φυλακή τα μάτια μας για μας, κανέναν άλλον,
εμείς εμάς δε ξέρουμε, τους άλλους πόσο μάλλον.
Θέλει καρπούς ο σπόρος ή αντίστροφα να γίνει;
απλά αναρωτιόμαστε κουβέντα για να γίνει.
Φιλόσοφοι μικροί όλοι καλά μιλάμε,
μα ο ένας του άλλου εύκολα τον ύπνο του χαλάμε.
Κι αν μπόρεσες κι αγάπησες, μικρός θεός εγίνες.
Μαθές και σ' άλλους δείξε το πως γίνουνε κηφήνες
ονείρων ξένων, μοναχών, κάτοικοι άλλων κόσμων
που τα μισά τους φτιάξανε για σε κι όχι τον κόσμο.
Όνειρο είναι και αυτό, ένα ποτήρι άδειο
χάρτινα λόγια, δυνατά, για όσους δεν έχουν άγιο.
Άνοιξε μάτια και καρδιά και στο μυαλό τραγούδα
να μάθεις πως εγίνεται το σκότος πεταλούδα.
