Λευτερωμένη η σκέψη
ψάχνει το δρόμο της φυγής…
Το σώμα, ανήμπορο να την κλείσει μέσα του…
Παράμερα, η απόφαση
παίζει με μια ζωντανή, ερωτευμένη,
αναπάντεχα ευτυχισμένη, μικρή καρδιά…
Α! ναι…
Κι ένας τοίχος
που ορθώνεται ανάμεσά μας,
γερά χτισμένος, νοερά χτισμένος,
που μοιράζει στα δυο
την ίδια απόκριση,
την ίδια υπόσταση,
μας κάνει δυο υπάρξεις,
απροσδόκητα απλές,
σίγουρα ανικανοποίητες
και μας χωρίζει σε δυο σώματα,
α ν ε ξ ά ρ τ η τα μεταξύ τους…
