Τα τρένα

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Ακούς τα τρένα να περνούν
μα δεν τα βλέπεις τώρα πια
έχει ξεσπάσει η φωτιά
και δεν θα σβήσει

κρατάς τα μάτια σου κλειστά
αυτός ο ήχος σε μεθά
μα το μυαλό σου το θολό
σε έχει παρατήσει

ακούς τα τρένα να περνούν
μα δεν τα βλέπεις τώρα πια
σαν τα φαντάσματα σκορπούν
οικείο τρόμο

έχεις ξεχάσει τι θα 'πει
αγαπημένη διαδρομή
και το σκοτάδι προχωρά
κυλάει στο δρόμο

ακούς τα τρένα να περνούν
μα δεν τα βλέπεις τώρα πια
έχεις αφήσει τη σιωπή
να σε κυριεύει

δάκρυα απ' τα μάτια σου κυλούν
παλιές εικόνες σου μιλούν
μα ο χρόνος-πόνος σε ακουμπά
και σε σαλεύει

[Aganippi]

κρατάς τα μάτια σου κλειστά
αυτός ο ήχος σε μεθά
μα το μυαλό σου το θολό
σε έχει παρατήσει
ακούς τα τρένα να περνούν
μα δεν τα βλέπεις τώρα πια
έχεις αφήσει τη σιωπή
να σε κυριεύει
Χωρίς να γνωρίζω γιατί έχει γραφτεί αυτό εδώ το μικρό τέχνημα, με έχει βάλει σε σκέψεις και ειλικρινά
με έχει αγχώσει. Και κάτι μου θυμίζει...σαν φόβο. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι!
Είσαι πολύ αληθινός!

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Εδώ συνυπάρχουν αλήθεια, φαντασία, ανάμνηση, πόνος, θλίψη,
τρέλα, ζωή και θάνατος
Σε ευχαριστώ πολύ που ασχολείσαι aganippi

[MISTREATED]

Μ'αυτό σου το ποίημα αφήνεις τον καθένα που το διαβάζει , ανάλογα με τις προσωπές του εμπειρίες , να το καταλαβαίνει  διαφορετικά καί να το ζεί με τον δικό του τρόπο. Αυτό είναι επιτυχία!!!

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου φίλε μου

[lampros.]

θα συμφωνήσω με την Aganippi και τον MISTREATED.
Πραγματεύεσαι μια περίεργη στιγμή...με κλειστά μάτια...κλάσματα δεπτερολέπτου, ίσως
που αντανακλούν περίτεχνα το χρόνο που προδίδει το μυαλό με τις σιωπές του...

Μπράβο απο εμένα, θα περίμενα πάντως να διαβάσω και την συνέχεια του.

[argentina]

Μου αρεσε πολυ!
Μιλουσα με καποιον προσφατα για το φοβο.
Και υποστηριζε οτι ο φοβος μας προστατευει.
πχ: φοβουμενοι το λυκο, δεν παμε στο δασος...
φοβουμενος το φοβο λοιπον, μενεις στο ζεστο σου κρεβατι...
Ο πραγματικος φοβος ομως ειναι οταν βρεθεις στο δασος με το λυκο..!
εκει καλεισαι να φανεις δυνατος.
Και μονο οταν εχεις βρεθει μπορεις να καταλαβεις το μεγεθος.

Αυτο το  "οικειος φοβος" ομως με προβληματισε. Πολυ!
Ποτε γινεται οικειος ο φοβος; και γιατι;

ακούς τα τρένα να περνούν
μα δεν τα βλέπεις τώρα πια
σαν τα φαντάσματα σκορπούν
οικείο τρόμο

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Όταν ο φόβος ξεπερνιέται, με το πέρασμα του χρόνου γίνεται ανάμνηση
και πάυει να είναι φόβος για μας αλλά λογίζεται φόβος για τους άλλους
όλα είναι σχετικά
Σ' ευχαριστώ argentina