Χιλή, Αργεντινή, Βολιβία...
Ωραίο θέμα, Στέργιο.
Γενικά η εμπειρία που έχω από την Ιταλία μου έδειξε ότι εκεί είναι πολύ πιο ανοιχτοί και πιο ανταγωνιστικοί όσον αφορά τις μουσικές σπουδές.
Δεν κολλάνε τόσο πολύ στη σύγχρονη μουσική (αν και πάλι κατέχει τη μερίδα του λέοντος), σίγουρα δεν είναι κολλημένοι στο ροκ/μέταλ, αλλά υπάρχει πληθώρα ερεθισμάτων.
Η αναλογία κιθαρίστες / άλλοι μουσικοί δεν είναι 20/1. Συναντάς πολλά παιδιά που ασχολούνται για τη διασκέδασή τους με jazz, κλασσική μουσική, swing και πολλά άλλα είδη.
Γενικά νιώθεις ότι ζεις σ'ένα πλούσιο μουσικό περιβάλλον.
Η μόνη μου ένσταση αφορά την απαξίωση της μουσικής παράδοσης: κανένας (σχεδόν) Ιταλός δε μπορεί να φανταστεί τι μουσική άκουγαν οι παππούδες του και σίγουρα δεν υπάρχουν οι σε βάθος μελέτες της μουσικής παράδοσης που γίνονται στην Ελλάδα. Γενικά ένας μουσικός αγγλοσαξονισμός κυριεύει όλη την Ευρώπη (το φαινόμενο είναι πιο έντονο στα βόρεια: Γερμανία, Γαλλία, Σκανδιναβικές χώρες), αλλά ευτυχώς στην Ιταλία κάποιες πτυχές της μουσικής παράδοσης έχουν αρχίσει να αξιοποιούνται και να βρίσκουν ευρεία ανταπόκριση ιδίως μέσω συγκροτημάτων που - όλως παραδόξως - ανήκουν κατά 90% στο χώρο της αριστεράς.
Γενικά θεωρώ την Ευρώπη ένα χώρο πρόσφορο για τη μελέτη της μουσικής. Η Ελλάδα σε σύγκριση έχει πολλά να μάθει. Και για να γίνω λίγο αιρετικός, θεωρώ το λαϊκό τραγούδι (ακόμα και τα σουξέ, Άντζελα, Μελά και τα συναφή) μεγάλο προσόν του πολιτισμού μας και πολύ θετικό που το έχουμε κρατήσει. Το θέμα είναι να αποκτήσουμε επιτέλους συνείδηση του πολιτιστικού-αισθητικού πλούτου που διαθέτουμε κι αντί να τον βγάζουμε στο σφυρί (ή στην αντιπαροχή) να τον αξιοποιήσουμε επιτέλους δημιιουργικά.
Όσο για τις επιλογές μου... ας μιλήσει ο κύριος στο Avatar μου: ο βασιλιάς του tango Carlos Gardel (Gardel cada dia canta mejor, όπως λενε και στο Buenos Aires) και το nikname μου, από τον ιδρυτή των Inti illimani, Horacio Salinas!!!
