Κοιτάζω απ’ το παράθυρο
θλιμμένος o ουρανός,
στα σύννεφα που έρχονται
θεριεύει ο καημός,
και μια σταγόνα της βροχής
στο τζάμι που κυλά,
στο χθες με ξαναγύρισε
για σένα μου μιλά.
Αχ που με γύρισες ψυχή μου
σε δρόμο γλιστερό,
στα μονοπάτια της καρδιάς
δακρύζω και πονώ,
καημός είναι το δάκρυ μου
με την βροχή μιλά,
στο τζάμι σχηματίζεται
μια μισή καρδιά.
Αχ που με γύρισες ψυχή μου
δακρύζει ο ουρανός,
μακάρι να γυρίζαμε
τον χρόνο μας αλλιώς,
μακάρι να γινότανε
ποτάμι η βροχή,
καημός και στεναχώρια
να πνίγονταν μαζί.
Μαυροντυμένα σύννεφα
φωνάζουν την καρδιά,
μ’ έναν χορό ζητάνε
να πάνε στα παλιά,
στο χθες να ταξιδέψουνε
να βρούνε την χαρά,
ένα ποτάμι να χυθεί
να πνίξει ό,τι πονά.
Αχ που με γύρισες ψυχή μου...
