ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ
Δεκαπέντε χρόνια και όλα τελειώσανε.
Τι πρόλαβα; Μερικά φιλιά και πεντ' έξη μπύρες.
Όλα μου τα όνειρα με το χέρι σου τα πήρες,
δεν χόρτασα, ήτανε λίγα όσα μου δώσανε.
Δεκαπέντε χρόνια και τι ήθελα;
Να ζήσω.Σ'ενα κόσμο καλύτερο.
Πρόλαβα μόνο μερικά τσιγάρα απ'το περίπτερο,
και λίγες βόλτες στη πλατεία των ηρώων μου.
Θα μάθεις και εσύ κάποτε αν είμαι τώρα ένα τίποτα
ή αν είμαι ένας άγγελος.Θα το μάθεις και εσύ.
Όμως εγώ το έμαθα σήμερα.Το έμαθα νωρίς.
Πολύ νωρίς...Ελπίζω εσύ να το μάθεις αργά.
Όχι όμως πολύ αργά...Όσο σου χρειαστεί.
Εγώ τώρα έφυγα.Εμένα πια δεν με νοιάζει.
Ούτε ο κόσμος σας, ούτε οι αδικίες σας,
ούτε η ανικανότητά σας να αγαπήσετε...
Υ.Γ Κατ'εξαίρεση δημοσιεύω ξεχωριστά αυτό το ποίημα . Μακάρι να μην υπήρχε αφορμή να γραφτεί ποτέ...
