Είναι ένας ήλιος αρνούμενος να λάμψει
Μπροστά του μαύρα απλώνονται σύννεφα της βροχής
Βράζει η θάλασσα αρνούμενη ν’ αλλάξει
Και παραμένει στους αιώνες αβαθής
Ζητιάνο είδα ρακένδυτο να προσποιείται λέπρα
Είν’ άκρως εμπορεύσιμο το έλεος των φτωχών
Είχε εκδορές στο πρόσωπο και εξελκωμένα λέπια
Κι αν ήταν ψεύτικα έμοιαζαν πολύ αληθινών
Έτσι σαν πόρνη που υποκρίνεται ηδονή,
μα μέσα της κρατιέται μην ξεράσει,
σε ιδανικά βαρύγδουπα κι αν μένω ειλικρινής
θυμάμαι αμέτρητες φορές που πόρνη έχω υπάρξει
