Καλώς τις φίλες μου κι έλεγα, πού χαθήκανε
τόσο καιρό άραγε που να ξεχαστήκανε!
Καλώς τις άπονες τις ανασφάλειές μου,
περνούσαν… κι είπαν να οργώσουν τις βραδιές μου…
Ό, τι όμορφο κι αν βρούνε στο μυαλό, γκρεμίζουνε.
στο γαϊτανάκι τους τη σκέψη μου ζαλίζουνε.
Σβήνουν το φως όταν τ’ ανάβει η ελπίδα
ύπουλα στήνουνε στο όνειρο παγίδα .
Θυμάμαι ήμουνα παιδί σαν με πλησίασαν,
τότε το είναι μου κρυφά που παραβίασαν…
και να 'μαι τώρα εδώ μαζί τους να παλεύω
σκάβοντας στα τυφλά, διέξοδο γυρεύω..
