η αρμυρα της θαλασσας θα ταξιδευει το αντιο σου..
ασπρος αφρος κυματων το φιλι σου,
μια αισθηση μισου μεσ την πνοη μου
κενο που πλυμμιριζει και χανεται στο συμπαν
κι εγω, μικρος πολυ μικρος,
το δακρυ μου αφηνω στο κυμα..
Σ εσενα να το φερει που εισαι μακρια,
των αστεριων τη λαμψη ναχει
να φωτιζει τον δρομο σου..
θολα τα φωτα σημερα στην πολη,
καποιοι τρεχουν,φωναζουν βριζουν και βριζονται
η μερα φευγει,το σκοταδι,σκοταδι διαδεχεται.
Το κεφαλι γερνω..την νυχτα να με παρει περιμενω
κι ολα να γινουν ανοιξη μεμιας...
