Στη σκοτεινή του φεγγαριού
πλευρά που μόνη μένει
ψυχρή κι αγαπημένη
να ταξιδέψω θέλω μια φορά.
Εκεί που ήλιος δεν πατά
μα βρίσκονται κρυμένα
απ΄ όλους κι από μένα
τα μυστικά σου τα χρυσά φτερά.
Να πλανηθώ σ΄ απόμακρες
οροσειρές γεμάτες
των άστρων αυταπάτες
μ΄έν΄ αμυδρό φωτάκι λυχναριού.
Κι όταν στο τέλος πια χαθώ
και κουραστώ, μακάρι
να τρίψω το λυχνάρι
ξανά στην αγκαλιά σου να βρεθώ.
