Βαρέθηκες να σε οδηγούν αόμματοι οραματιστές
και κόπιασες να αγανακτείς με ήπιους ακολουθητές.
Βαρέθηκες τη μέση οδό, βαρέθηκες και τα άκρα,
και τα βαθιά ερωτήματα που σου τρυπάν τη σάρκα.
Έπλασες την ελευθερία και έσβησες την αμαρτία,
δεν έχεις όσιο και ιερό μα σου έμεινε η λατρεία.
Δεν υπάρχει πλέον λόγος για να ζήσεις ηθικά
γι’ αυτό και υψώνεις δόγματα Μακιαβελικά.
Ταιριάζεις λάθος εποχές σε λάθος παραστάσεις
και με χειμώνες απ’ το χτες μετράς τις αποστάσεις.
Δεν σου έχει μείνει άθικτη καμία παρωπίδα
και την απελπισία σου, αποκαλείς ελπίδα.
Όσο και αν προσπάθησες να ελέγξεις την ζωή σου
οι νέες προκλήσεις αύξησαν την συγκατάβαση σου.
Σιωπηρά συμφώνησες να ζεις με δανεικά
της εποχής που λοιδορείς σε όλους φανερά.
Ανέκαθεν σε τρόμαζαν τα βήματα πιο πέρα
και τους νεκρούς σου ήρωες ξεθάβεις κάθε μέρα.
Σε διευκολύνει να πατάς σε σκουριασμένες πλάτες
και την βολή σου άφησες να τρέφουν οι αυταπάτες.
Διεκδικείς ουτοπισμούς και προσδοκίες με μένος
μα στα εικονοστάσια σου μένεις φυλακισμένος.
Τους μπερδεμένους έφτασες να τους περνάς για μύστες
κι ελπίζεις να μην μολυνθείς, κλειστός σε πολεμίστρες.
Προσπάθησες να απαλλαγείς από ηλίθιες δυσκολίες
μα άλλους κατηγόρησες, για ανέκφραστές σου αμφιβολίες.
Κατέχεις ένα χιλιοστό απ’ την παγκόσμια σωφροσύνη
μα το κρατάς σ’ ένα κλουβί με απεριόριστη ευθύνη.
Προτίμα βέβηλα ιερά για τα ανομήματά σου
και δώσε αέρα στις πληγές βαθιά ενδόμυχά σου.
Το μέλλον και το παρελθόν ενώνονται στο τώρα
και όχι σε αναχρονισμούς που φέρνει η κάθε μπόρα.
