Άκληρες ώρες απ’ την γέννα τους λειψές
στις φαραγγιές του γδικιωμού βυσοδομούνε
δεν το θυμάμαι, θα ‘ταν τώρα, θα ‘ταν ψες
που λίγο φως απ΄ το φεγγάρι πολεμούνε,
κι όταν σπαράζω στ’ ακραιφνή του ιδεατού
όταν χειμάζομαι μονάχος στ’ ανηφόρια
μ’ ένα νεφέλωμα, και μάγμα ενός ποτού
οι αγάπες ‘δω, οι εκδικήσεις κάπου χώρια.
Ξανά η έκκληση για ρήγματα κενών,
πάλι εξογκώματα καημών θα ξεφουσκώνεις,
κι απ’ τα θολάμια των παλιών ωκεανών
θα ξεχωρίζεις το στροβίλισμα της σκόνης
ίσως η γέρικη αντηλιά άστρου παλιού
ίσως το υγρό και η θολούρα μαύρης άμμου
δάγκωμα οχιάς κάναν την γεύση του φιλιού
βάφτιζαν σάβανα τα πέπλα άγιου γάμου.
Θα νυχτωθώ όμως ξανά με τον χιονιά
σε ανεμοδάρσιμο ψυχών, σε αρχαία χάη
θα ξεχωρίσω από λάφυρα φονιά
ένα μπερλόκ που σου ‘χα δώσει κάποιο Μάη
μα εκεί στην κόψη του γκρεμού, πριν απ’ το φως
στου Κολοσσαίου θεωρεία οι άγριοι λύκοι
του μονομάχου η ψυχή , πόθος κρυφός
η αγωνία θεατών το πανωπροίκι.
Πώς να τραβήξω πια την κάμα με άδειο «ναι»
πως ν’ αντικρύσω λυτρωμούς με άδεια μάτια
που με καθήλωσες σε χώματα ουρανέ
και δεν μου έφεξες στης γης τα μονοπάτια.
Άκληρες ώρες απ’ την γέννα τους λειψές
χτυπούν φεγγάρι της νυχτιάς που ‘χει αρρωστήσει
δεν το θυμάμαι, θα ‘ταν τώρα, θα ‘ταν ψες,
που στο πεδίο της βολής με είχανε στήσει!!!
18.03.09
