Στα πρωτα βηματα της μερας..
Εκει που χαραζει η αυγη,
απο την σταχτη μου γενιεμαι στον αγερα
σκορπωντας πειρασμους,
σ' εναν αγωνα διχως τελος και αρχη..
Ειμαι η σκεψη σου η κακη,
και οι τυψεις που την συνοδευουν
Ειμαι του ερωτα το αγγιγμα
και οι αισθησεις σου, που δεν λαθευουν
Ειμαι η αναγκη αυτου που κατι θα ζητησει,
αλλα και αυτος που εφημερες απολαυσεις θα χαρισει
Ειμαι το κρυο που φωλιαζει στην ψυχη σου
μα και το ψεμα που στηριζεις τη ζωη σου..
Kι αν με ζητησεις θαμαι εκει..
Ξερεις που θα με βρεις
καλα κρυμενος, της ψυχης σου ενα κομματι,
να με αποφυγεις δεν μπορεις..
αδυναμιας ανθρωπινης,γκριζα οφθαλμαπατη..
Των αποφασεων τα νηματα κινω,
ευκολους δρομους,κι εξουσιες σου προτεινω
μικρο ανταλλαγμα,για ολα αυτα ζητω,
που ισως για σενα τωρα πια δεν εχει αξια
μα ο,τι αφησες πισω σου,στα χερια μου κρατω..
Κι αν μεσ' τους ισχυρους εχω μια θεση,
Για μενα δεν υπαρχει πια ευκαιρια,
χιλιαδες χρονια ιδιο ρολο και πορεια,
να συνεχιζω, ειναι η δικη μου τιμωρια..
