Κοίτα γύρω! Ανασαίνουν οι τοίχοι
τις εκκρίσεις ρουφάνε του ύπνου
στο τραπέζι ξεχνιέσαι του δείπνου
και στο πιάτο όσοι χώρεσαν στίχοι.
Δηλητήριο στα χνώτα, στο δάκρυ,
στον ιδρώτα από κάποιο όνειρό σου
που κλοτσάς το σπασμένο φτερό σου
στου ουρανού σου την πιο γκρίζα άκρη.
Μεσ' σε χάρτινο πύργο κλειδώνεις
'κείνα που ούτε σ' εσένα δεν είπες
μα ανοίξαν τους τοίχους σου τρύπες
κι έτσι όταν κοιμάσαι κρυώνεις.
