Δι' ανάγκην σ' αγαπώ

[Malezyanni]

Είπα κάποτε αν
δεν πονέσω δεν
θ΄ αγαπήσω.
Μα τώρα ζηλεύω τον λεπρό
που ξεσκαρτάρει μνήμες
Λέω να διαμελιστώ
εν μετανοία
μπας και σκορπίσει ο πόνος (που φαγουρίζει όλο μου το σώμα)
Μήπως τα κομμάτια μου
σχηματίσουν εξάρες στο μωσαϊκό
Μπογιατίζω τις γραμμές του προσώπου σου στον καθρέπτη
με ξεβαμμένα πινέλλα και χρησιμοποιημένα σου κραγιόν
Να σε βλέπω μέσα μου Ωραία Κυρία να χαμογελάς
που 'πιασες κότσο στο κεφάλι πίσω
τα φιδάκια της Παναγίας
Στεγνώσαμε κλαίουσες
ιτιές
Πράσινες φλέβες τα κλαδιά μας
στα πρόθυρα εμφράγματος
κολλημένες στο σταχτί δέρμα του ερηπωμένου σπιτικού μας.
Αυτού που χρόνια οχτρεύεσαι.
Τα πάντα ρει
κι η ανάγκη μένει.

[ilianthos-Kanlis]

Ένα πανέμορφο ποιητικό πόνημα από τα ασυνήθιστα !
Μου άρεσε πάρα πολύ !
Έχεις ταλέντο !

[Bάγια]

Γλυκόπικρο και ειλικρινές και διάφανο!
Και με κίνηση, πάνω-κάτω, μέσα-έξω. Έτσι τουλάχιστον το ένιωσα εγώ.
Μου αρέσει πολύ!

[gkou]

"Μα τώρα ζηλεύω τον λεπρό
που ξεσκαρτάρει μνήμες
Λέω να διαμελιστώ
εν μετανοία
μπας και σκορπίσει ο πόνος (που φαγουρίζει όλο μου το σώμα)..."

Ωραιότατο Γιάννη, μπράβο σου!

[Malezyanni]

Χαίρομαι που το μοιράζομαι.
Βάγια είσαι πολύ κοντά...

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Εξαιρετικό ποίημα
μπράβο και από μένα