Θα'θελα να'χα ένα καράβι με πανιά
για να χαθώ σε μέρη άγνωστα και ξένα,
να βάλω ρότα για άλλα άγνωστα νησιά
γι'άλλα λιμάνια του μυαλού μου ξεχασμένα.
Να αφήσω πίσω ξαφνιασμένους να κοιτούν
όλους αυτούς που όλο ζητούσαν από μένα,
τα δάκρυά τους όπως θα με χαιρετούν
κομμάτια κάλπικα με ψέμα χαραγμένα.
Πιό ζωντανος να κυνηγήσω τα όνειρά μου
πιό δυνατός να απαλλαγώ,
απ'όσα ως σήμερα μου κόβουν τα φτερά μου
και πλέον στην γη να μην πατώ,
κι ελεύθερος πια να πετώ.
Θα'θελα να'χα ένα καράβι με πανιά
απ'όσα μίσησα μακρυά να ταξιδέψω,
να'χω πυξίδα μου μονάχα την καρδιά
και την δική μου την Ιθάκη να γυρέψω.
Να αφήσω πίσω μου συντρίμια όλους αυτούς
που φρόντιζαν όταν θα τρέξω να σκοντάψω,
που όταν ρωτούσα παριστάναν τους κουτούς
μα άλλο τραγούδι λυπηρό πια δεν θα γράψω.
