Κίτρινα φώτα στις λεωφόρους της νύχτας μου .
Ήχοι σιωπής , πνιγμένα κορναρίσματα ,
ιστορίες ζωής που αγκαλιάζουν την φλεγόμενη άσφαλτο .
Στο φανάρι έχει ανάψει κόκκινο εδώ και αιώνες .
Και εγώ που έχω ξεμείνει
σε τούτο το μποτιλιάρισμα των ματωμένων ονείρων ,
προσμένω ακόμα να διασχίσεις το δρόμο μου .
Δε χωράνε πια , φοβισμένοι διαβάτες εδώ πέρα .
Μονάχα περαστικοί της φυγής , που κοιτάνε κατάχαμα
γιατί δεν πρέπει να σ’αντικρίσουν στα μάτια .
Γαντζώνω τα χέρια μου σ’ένα τιμόνι ,
που ‘στριβε πάντα σε άλλη κατεύθυνση
από κείνη που ‘θελα .
Αφουγκράζομαι τους ιδρωμένους παλμούς
που ξεμακραίνουν από το γκάζι μου .
Συνομιλώ για λίγο με τις ανάσες
που με ποτίζει η εξάτμισή μου .
Όλα συνηγορούν πως ήρθε η ώρα να ταξιδέψω
για πρώτη φορά , πέρα από τις θλιβερές μελωδίες
αυτής της συνοικίας .
Θα οδηγήσω κι ας πουν ότι παρανόμησα
πίνοντας αρκετές σταγόνες ελπίδας , πριν φτάσω ως εδώ .
Κι αν τυχόν θελήσεις να έρθεις μαζί μου
θα στο απαγορέψω , με την απελπισία ενός «όχι» διάφανου .
Τέτοια ταξίδια δε χρειάζονται συνοδηγούς ,
διαδρομές μοναχικές τα κυβερνούν .
Ξέρω πως μέχρι την αυγή θα έχω συγκρουστεί μετωπικά
με τη σελήνη .
