Μεσάνυχτα και κάτι
στα βάθη της σιωπής
κι ακόμα περιμένω
γι΄αγάπη να μου πεις.
Της νύχτας άδειο δώρο
σαν όνειρο περνά
περίτεχνα δεμένο
με λέξεις που ξεχνά.
Δεν ησυχάζω, δεν κλείνω μάτι,
δεν ανασαίνω, μου λείπει κάτι.
Κι όλο φωνάζω με τη ψυχή μου,
αυτή η νύχτα θάναι δική μου.
Χαράματα πονάνε
μαχαίρια της αυγής,
το σώμα σου με καίει
σε θέλω μην αργείς.
Η μέρα φτερουγίζει
στην άκρη του μυαλού,
την άκουσα να λέει
πως τράβηξες γι΄αλλού.
