Έσταζε το φως απ' του συννέφου τη λαβωματιά
λευκό κρασί απ' των θεών το πατητήρι
γέμιζε ως απάνω των ματιών σου το ποτήρι
αχ! να μπορούσα να σου κλέψω μια σταλαγματιά
Μεθούσε με το βλέμμα σου ο άνεμος του νότου
παραπατώντας πήγαινε προς την ανατολή
τα ηλεκτροφόρα σύρματα δονούσε σα βιολί
καθώς σιγοτραγούδαγε τον πιο γλυκό σκοπό του
Κι ο ήλιος καθώς έδυε σε κέρναγε μαυροδάφνη
ζεστό της θείας μετάληψης γλυκόπιοτο κρασί
απλόχερα το πρόσφερες, ίδια θεά εσύ
σε όποιον ποθεί συγχώρεση και διακαώς την ψάχνει
Μα γρήγορα σωνότανε κι αργούσε ακόμα η αυγή
πικρό κρασί σε κέρναγε και μαύρο το σκοτάδι
αυτό που πίνουν οι νεκροί και τραγουδούν στον Άδη
μα όταν το πιουν οι ζωντανοί ακούγεται σαν κραυγή
