Της θλίψης ποιητές και της μελαγχολίας
ποιος στο παιδί του θα έδινε, τους στίχους σας για γάλα ?
ποιος θα το άφηνε να κολυμπά, σε κύμματα μεγάλα ?
ποιος θα το γέναγε να ζει, αμφίβολης ουσίας ?
Είστε τρελοί ή είστε καλά ? μια γλέντι, μια κηδεία!
Να μεγαλώνουν τα παιδιά, στις κούνιες των αγγέλων!
Αργότερα, κάπως γνωρίζουνε, τα ίδια την Μηδεία..
Άξαφνός ακρωτηριασμός φτερών!Μα τι ωραίο μέλλον!
Μαθαίνετε λέει η ζωή, μέσα απ΄τις αντιθέσεις
όλα να τα γνωρίζουμε, σοφό σε αυτή τη πλάση
πριν ή μετά -αν αγαπάς-, καλό είναι να τον χέσεις
κι αν εκείνος σαγαπά, καλό και να σε κλάσει.
Αγόρι μου έλα εδώ κοντά, να ζήσεις χίλια χρόνια!
Θα δεις ανθρώπους να διψούν και άλλους να λοιμοκτονούν!
Μα όταν πας στη γκόμενα φόρα ακριβή κολόνια.
Κορίτσι μου έλα και εσύ κοντά, να ζήσεις πριγκηπέσα!
Θα δεις ανθρώπους που θα κλαιν, θα σε κοιτούν και εχθρός θα λεν!
Μα όταν πας στο γκόμενό, πίσω ξέχνα την μπέσα.
Έτσι είναι παιχνιδιάρικα, οι μέρες να περνούνε
παιχνίδι είναι και ο θάνατος, στιγμούλα ανυπαρξίας,
παιχνίδι και η γέννηση, δυό τρία τα μπορούμε
τι λέτε θλίψης ποιητές και της μελαγχολίας ?
Για τα δικά μας έχουμε, μια κούνια παραδείσια
μέχρι να μεγαλώσουνε, να βγουν έξω απ το σπίτι
έκεί που δεν μπορέσαμε, να αλλάξει η αλήθεια
γυρίζει σπίτι και ρωτά - Γιατί με λεν "αλήτη" ? -
Αντί για όσα συμβαίνουνε, κάθε μέρα στην πράξη,
για κύκλους και για εποχές, μοτίβα και συνήθειες
ας γράψουμε τι θα θέλαμε και τρόπους για να αλλάξει
αυτό που φθείρει τ' όμορφο και διαστρεβλώνει αλήθειες.
Να αλλάξουνε τα ποίηματα και οι στίχοι οι μαραμένοι
και όλα τα νοήματα τα τριπλοδιχασμένα
Μία να λένε "Τι ευτυχείς!" και μία "Ωωωω οι καημένοι!"
Κάτι θα φταίει στα χρόνια μας, τα χαρμολυπημένα.
Όσο σοφοί στεκόμαστε, με μεγαλειώδες δέος,
απαγγέλωντας πως είναι η ζώη, μία αλλιώς, μία έτσι
ακίνητοι ως είμαστε, ενώ αυτή κινείται
κότα περνά, μας κουτσουλά, χαμένη απ' το κοτέτσι )
> (δις)
κότα περνάει, μας κουτσουλά, σκαστή απ'το κοτέτσι )
