Μαξιλάρι γεμισμένο με χώμα
στης ζωής το κρεβάτι είσαι σε κώμα
σου μηνύσαν οι φίλοι πως η μάνα σου
ανάβει καντήλι και κλαίει ακόμα
Τον Άδη τον είδες και τους αγγέλους
βρήκες μπροστά σου
φοβάσαι τις νύχτες, τις μαύρες τρύπες
μες στα όνειρά σου
κι αναρωτιέσαι πού να είναι κρυμμένη
η σκιά σου.
Κρεβάτι στρωμένο μ’ αγκίδες
της ζωής τον πόνο τον είδες
σου φωνάζουν οι φίλοι πως η μάνα σου
ανάβει καντήλι στις ψυχές
Κοιμάσαι, κοιμάσαι, δεν φοβάσαι τις ενοχές
κοιμάσαι, όλη η ζωή σου δέκα μόνο στιγμές.
Κι έρχεται πάλι σαν την πρώτη φορά
μες στο σκοτάδι σε βρίσκει ξανά
και γίνεται πάλι η νύχτα φωτιά
να σου ρουφάει κορμί και καρδιά
Τον Άδη τον είδες και τους αγγέλους
βρήκες μπροστά σου
φοβάσαι τις νύχτες, τις μαύρες τρύπες
μες στα όνειρά σου
κι αναρωτιέσαι πού να είναι κρυμμένη
η σκιά σου.
Νατάσα Κουμπούνη © Copyright 2009
