Με της νυχτιάς το σύθαμπο σκοτείνιασε η μορφή σου
το βλέμμα ανεμοστρόβιλος, κι όχι ανεμελιάς
Μαϊστροι που ζωγράφιζαν μελλοντική ταφή σου
σε απόθεσαν σε αέτωμα της πιο παλιάς φωλιάς
Και Λαιστρυγόνες σύρανε το υπόλοιπο της μέρας
ν’ αναλωθείς στα πέρατα, σε νύχτες πριν πλυθείς,
για ποιο χρυσόμαλλο μιλάς, ποιας Αίας λες το δέρας
που ‘ναι ο νοτιάς απέραντος μα κι ο γιαλός βαθύς
Δώσε μου αν θες το έναστρο στην λίγη σου ουτοπία
να ‘ναι η πυγολαμπίδα μου καρδιάς βεληνεκές
κι αν στης αγάπης δεν βρεθώ τα υπέροχα τοπία
με την πυρά του «Αντίο» σου τις νύχτες να με καις
Μα αν απλωθώ σε πέλαγα που βγάζουν μέγα κύμα
και με ξεβράσει η θάλασσα με ορφάνια από σκαρί
θα περιμένω να διαβώ με το αεράκι πρίμα
τον δρόμο για την άβυσσο, μ’ εσένανε φαρί
Μες στων Σεβάχ τ’ απέραντα κελάρια θ’ αμαρτήσω
φιλώντας σε και πίνοντας λικέρ πικρής φυγής,
εικόνες που με αγκάλιαζες, στο τέμπλο θ’ αναρτήσω,
των σ’ αγαπώ το ατέρμονο μιας λερωμένης γης.
Κι όπως θα λες: ποιοι δαίμονες, σε ανεμοστροβιλίζουν
την μιά σε παν’ στο Εσκή-Σεχήρ, την άλλη στο Αϊβαλί,
νεραϊδες θα σε προσπερνούν, αγάπες θα θερίζουν
κι εσύ θα κλαις τον έρωτα, και θα θρηνείς φιλί
21.08.09
