ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ - ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
Μια γραμμη για αυτους που αμαρτησαν
και αυτους που πονανε.
Μια σελιδα ακομα
και ακομα μια
για να παω παρακατω
απο εκει που σταματησες.
Μια λοξη , στραβη
χαραγματια ειναι το μονο σημαδι.
Η ιστορια , προχωραει με βηματα αργα
σερνοντας δεμενες τις σκιες των θυματων τις.
Σε ειδα και εσενα.Ησουνα λεει ενας απο τους χιλιαδες , τους αναριθμητους φουκαραδες που περπατησαν αυτα τα βουνα.Γεννηθηκες εδω και ειδες απο το δικο μου παραθυρο τον ηλιο να ανατελει και να δυει.Το ασημενιο φεγγαρι.Που το δα κι εγω.
Ερωτευτηκες για πρωτη φορα κοντα στις γραμμες που τωρα περνανε τα τρενα.
Εκλλαψες.Γελασες.Εκανες ερωτα.
Εμαθες , χτυπησες.
Και τελικα
εσυ που τοσο αγαπησες το κοκκινο
εγινες φοντο σε μια κοινη ασπρομαυρη φωτογραφια.
Μα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια
και καποια στιγμη θα γραψω για αυτο.
Εισαι λοιπον ενας απο τους αναριθμητους αυτους φουκαραδες
που ευτυχησαν και πεθαναν εδω
και τωρα πια
κανεις δεν γνωριζει.
Και δεν τους θυμαται.
Μια πετρα και σκονη ,
τι αχαριστος κοσμος.
Εγω δικε μου
αν ημουν στην θεση σου
τον κοσμο αυτο θα τον χαλουσα.
Πρωτου να αποθανω
-ΧΧΧ-
Ξερω εναν υπαλληλο της ταχυδρομικης εταιριας.
Τον εργενη του κατω οροφου.
Την χοντρη περιπτερου
και ενα σμηνος ξυπολητα
κωλοπαιδα της γειτονιας.
Ξερω ενα τραγουδι προστυχο
και μια κολοκυθια.
Και μια χαρτοριχτρα.
Που μου πε πως
ο υπαλληλος σημαινει το κιτρινο της χολερας
ο εργενης τον φοβο
η γυναικα το εμποριο
και τα παιδια
ειναι στιγμες
που αποφασιζω να ανοιξω τα ματια μου
τα πιο αγρια χαραματα
και να οιω στις εφτα
σιωπηλος τον καφε μου.
"το τραγουδι?"
την ρωτησα
"αυτο τι σημαινει?"
Τωρα κοιταω τον κοσμο
σκαρφαλωμενος σε ενα μπρουτζινο αγαλμα
απο ανταλακτικα αυτοκινητων.
Το λαδι που τρεχει στις φλεβες μου
και δινει ζωη
μηχανανθρωπινο υβριδιο
ειναι αναμφισβητητα φτιαγμενο
απο φθηνη κολοκυθα.
-ΧΧΧ-
Πληρωσε με με βελανιδια και οστρακα.
Πουλησε με
στην γη των αγνωστων
χωρισε με χωρις εξηγησεις
και αφησε με να χαθω
στην δινη των καταιγιστικων σου εξελιξεων.
Ξεχασε με αν θες.
Μα ακου...αποψε πρεπει να γεμισουμε τις βαλιτσες παιδικα αναγνωσματα
και να σωσουμε την ψυχη μας
τρεχοντας
πιο γρηγορα απο την σκια μας.
Αυριο παλι
θα βρεθουμε μαλλον
στο κελι που αγαπησαμε...
"I am a poor lonesome cowboy..."
-xxxxxx-
Δεν ξερω ποσοι ειμαστε ακριβως.
Φανταζομαι ομως
τοσοι
οσοι και εσυ.
Για αυτο μην φοβασαι.
Η μαχη δεν θα ναι ανιση κι ομως
ισως φτασουμε να μαστε
στρατοι ηττημενοι.
-ΧΧΧΧ-
Αινιγμα.
Ειναι οι τελευταιοι καλεσμενοι
και ομως ποτε δεν αργουν.
Ερχονται παντα
πατοντας σιγα και η ανασα τους
ζεχνει σαν ζωο του βαλτου!!
Ποιοι να ναι??
-ΧΧΧΧ-
Στα μερη αυτα που καποτε
καπνιζαν τα λιβαδια
και η μυρωδια του ξυλου
που εκαιόταν γεμουσε
γυρναμε και ειναι
η συνοδια του κοσμου μας
τουτου η θλιμμενη.
Ανω χωρα , κατω χωρα
μπανω , βγαινω
κι ολο δενω
το μυαλο μου να μαντρωσω
να το φραξω να σου δωσω
μια , δυο χαντρες της θαλασσης
να με νοιαζεσαι σα φτασεις
στο χωραφι του χειμωνα
και γενεις κι εσυ χελωνα
που τραβαει τη ζωη της
στο καβουκι της σιωπης της....
-χχχ-
Στο καβουκι λοιπον , στο καβουκι.
Υπηρεσια.Κρατος.Διαταγμα ταδε και ορκοι
πιστης αιωνιας και αθανατης.
Νομος εξι.Παραγραφος οχτω.
"Η κατασταση σας ειναι σοβαρη.Απαγορευεται και αντε...
καλα να περναμε."
Γελιο μηχανικο και ξεκουρδιστο.
Νοτες χαμηλες και καφεδες.
Λαμαρινες , φαναρια και φωτα πορειας.
Κοκκινα.
Μπουρδελα και κιτρινα.
Ραντεβου και αποστασεις.
Δελτια , καρτες , πλαστικα αποφαγια , λουλουδια
και δρομοι παραλληλοι και αδειοι.
Δυαδικοι κωδικοι.
Κι εμεις που γυρναμε.
Σαν μπιλιες στο νοημα
ενος φλιπερ
απανω χτυπαμε
και αναβουνε
μεσα στο κεφαλι μου φωτα και ηχοι παραξενοι
τα αυτια μου πονανε...
Που παμε?
-χχχ-
Επιλογος.
Δεν ξερω τι ακριβως πιστευεις
εσυ που διαβαζεις αυτες τις σελιδες
(να σε λεω δορυφορο?)
ποιος εισαι
και τι διαολο ζητας
να βρεις στη ψυχη μου.
Μαθε ομως πως καθολου δεν ειμαι
αυτο που φανταζεσαι.
Το βραδυ θα βγω
σκασμενος στα γελια
και ζωντανος οσο κανεις
γιατι βλεπεις
η ζωη μας πια ειναι σκατα
και η γη μας ενα θλιβερο χοιροστασιο
μα οι γυναικες το κανουν καλυτερο και απο τον παραδεισο.
Και αν υπαρχει Θεος εγω του τα συγχωρω ολα.
Γιατι εφτιαξε τελεια
την θηλυκη , πανεμορφη φυση.
Και με εκανε αντρα ,
το πιο ευχαριστο μαρτυριο που θα μπορουσα να υπομενω.
Και ετσι λοιπον ,
παρα τις βροχες
εγω χαιρομαι (και οχι υπομενω)
μια ζωη αγρια και δυνατη
γιατι υπαρχουν εκεινες.
Σε ολες τους τις μορφες.
Με πλατη γυμνη και μαλλια μπερδεμενα ,
μουσικη απο ακορντεον ,
ηλιοτροπια του Βαν Γκονγκ
και γκολ.
Χωρις εξηγησεις.
Ολες ηταν
μα ολες γυναικες.
Και ιδιως αυτη η παραξενη , ανεξαντλητη αγαπη
που τρεφω για την ιδια την ζωη.
Ισως γιατι ειναι αυτη
παρα της πληγες της
η πιο ομορφη απο ολες.
Γυναικα.
Η Ευα.
