Βασικα υπάρχουν δύο τρόποι "πιασίματος" της ταστιέρας (όπως ανέφερε και ο φίλος Darko).
Ο πρώτος είναι αυτός όπου ο αντίχειρας βρίσκεται "πάνω" από την 6η χορδή, με τμήμα της παλάμης να ακουμπάει το μπράτσο. Αναφέρεται συνήθως ως blues τρόπος (με τον Hedrix τον πιο γνωστό χρήστη του). Το πλεονέκτημα που προσφέρει είναι η μεγαλύτερη ευκολία στα bends και στο vibrato, αλλά η επαφή της παλάμης με το μπράτσο εμποδίζει (τους περισσότερους) στα (υπερβολικά) γρήγορα παιξίματα και παράλληλα δίνει στα δάκτυλα σου μια κλίση που δεν επιτρέπει μεγάλα stretches.
Ο δεύτερος τρόπος, που συνήθως λέγεται κλασικός, είναι αυτός με τα δάκτυλα σου τελείως παράλληλα με τα τάστα, και τον αντίχειρα σου μόνο να ακουμπάει το μπράτσο περίπου στη μέση του. Ο τρόπος αυτός εξαλείφει τις αδυναμίες του blues τρόπου αλλά κάνει πολύ δύσκολα τα bends. Επίσης είναι αναγκαίος όταν παίζεις τις τυπικές μπαρέ συγχορδίες.
Στην πράξη το χέρι κάνει συνδυασμό των δύο τρόπων, ανάλογα με το τι παίζεις κάθε φορά. Επίσης η αλλαγή αυτή μπορεί να γίνετε αστραπιαία. Π.χ., παίζεις μία πολύ γρήγορη φράση με τον κλασσικό τρόπο και τελειώνεις με την τελευταία νότα να είναι bend όποτε και πρέπει να περάσεις σε blues mode...
Τα παραπάνω μόνο σαν γενικές παρατηρήσεις, θα δεις πολλούς παίχτες που κάνουν τα πάντα με τον δικό τους, μη συμβατικό τρόπο. Το θέμα είναι τι βολεύει εσένα. Καλό είναι να πειραματιστείς με τις διάφορες δυνατότητες και να επιλέξεις ποια είναι καλύτερη για την κάθε στιγμή.
