Μια βραδιά που θα περάσει
δίχως λόγια τρυφερά,
μια βραδιά δίχως αγάπη,
μια βραδιά για μοναξιά.
Μια βραδιά που θα κοιτάζεις
το θεό και θ’ απειλείς,
αν του βαστάει να κατέβει
δυο κουβέντες να του πεις.
Να του πεις πως δεν αντέχεις
τόσο μόνος πια να ζεις,
να του πεις να πάρει πίσω
το πολύτιμο δώρο της ζωής.
Να του πεις, ρε δε γουστάρω,
να του πεις, ρε δεν μπορώ,
να πληγώνω, να πονάω,
προκειμένου για να ζω.
Να του πεις πως για να ζήσω
το νοίκι είναι ακριβό,
ρε δεν γουστάρω να πληρώνω,
ρε δεν αντέχω πια να ζω.
Μια βραδιά που σε ζυγώνουν
δαίμονες και προσευχές,
μια βραδιά που μοιάζει το αύριο
να στραγγαλίζεται από το χθες.
Μια βραδιά δίχως συμπόνια
που θέλεις αίμα να γευτείς,
μια βραδιά που δεν γουστάρεις
και θέλεις αίμα να γευτείς.
Μια βραδιά που θα κοιτάζεις
το θεό και θ’ απειλείς,
αν σου βαστάει έλα για λίγο
και νοιώσε τον πόνο της ζωής.
Μια βραδιά που θα κοιτάζεις
το θεό και θ’ απορείς..
Εσύ άραγε αντέχεις...;
Εσύ άραγε μπορείς…;
Ότι αντέχω να τ’ αντέξεις…;
και ότι ζω κι εσύ να ζεις…;
