Πλάστηκες από αμάγαλμα στις συννεφιές του νότου
θρασίμι πλάϊ σου ο καιρός με της βροχής το κάλλος,
παρέα στο μαγέρικο, με το παράπονό του,
στο νου του στριφογύριζες, που σ’ είχε κλέψει άλλος.
Οι ανθόπετρες του έρωτα, μες στην αυλή του στοίβα
το Αχ! το τρισκατάρατο, στις πίκρες του λουσμένο,
με στάχτες απ’ τα «σ’ αγαπώ» έφτιαχνε αλισίβα
και το φουστάνι έπλενε, που άφησες ξεχασμένο
Δραματουργούσες στο άβατο του άλλου σου αιώνα
μια λόχμη από αφανέρωτα, πάθη σου σε απανέμι
μα εκπυρσοκρότησε νωρίς του πόθου η τελαμώνα
κι άλλες αγάπες τύλιξες στου έρωτα την ανέμη
Βαφτίστηκες στο απέθαντο πέλαγος της χαράς σου
κι είπες : καλή αντάμωση στις ξένες αλυκές σου
άλλων χειλιών περίγραμμα έφτιαχνες στα όνειρά σου
που με φιλί το μέθαγαν οι ερωτικές ρακές σου.
Κι εκείνος στο μαγέρικο, έλλειμμα κι ουτοπία
στης λύπης του τον ποταμό, μερόνυχτα λουσμένος
των «σ’ αγαπώ» του οι ιαχές, απόκοσμα τοπία,
παντού θρησκεία ο έρωτας, κι αυτός «αφορεσμένος».
Λίκνιζες στ’ αστερόνυχτα τη λάβα απ’ το κορμί σου
και τα φιλιά τους ψάρευες, με αγάπης πυροφάνι,
ενός σου Αχ! το λίκνισμα, και του έρωτα η ορμή σου,
στον Γολγοθά τον στέλνανε με ακάνθινο στεφάνι.
Πώς να το αντέξει το άμωμο, το φέγγος το αρχικό σου,
τα κάντρα τα γεμάτα φως που σκέπασε η αράχνη,
τώρα που τονε τύλιξε με χιόνι ο Πολικός σου,
και με αλυσίδες κείτεται στης μοναξιάς την πάχνη.
Αιώνες στο μαγέρικο, μονάχο τον θυμάμαι
το μπρούσκο να ‘χει σύντροφο, εσύ «φευγιό» να βρέχεις,
να λέει , να μονολογεί: «καρδούλα μου έλα πάμε»,
και στ’ «όχι» σου να απαντά: «όμως να μου προσέχεις»
2.01.010
