Άπλωσαν τα χρόνια σαν βεντάλια
δίπλωσαν οι πόθοι σαν σκιά
ξέρανε το αγέρι σου τη ντάλια,
τ’ αγαπώ στιλέτα και μυδράλια
λύθηκαν του Αίολου τ’ ασκιά.
Άκαρπο φυτό σε νέο κήπο
έωλες νυχτιές και θησαυροί,
της καρδιάς δεν άκουσες τον κτύπο
είπες πως θα ‘ρθείς, μα εγώ θα λείπω
άλλος από μένα θα σε βρει.
Μύθος της απόγνωσης το αστέρι
βρόγχος της νυχτιάς η θαλπωρή
μοιάζει ο καημός με νόθο ταίρι
βρόχινο μου κάρφωνες νυστέρι
κι είπες η καρδιά δεν καρτερεί.
Πένθιμες κραυγές στη γη του νότου
της απελπισιάς μας οι λαβές
βγήκε ο πόνος μόνος στο κανό του
άλλος λέει το παράπονό του
μα κι εσύ ζητάς απολαβές
Χόβολης αχλή γιαλών αλμύρα
της αγάπης ο γιαλός βαθύς
κόστισε ο καημός μου λες μια λίρα
τ’ άστρα το ‘χαν πει, το ‘γραφε η μοίρα
σε άλλη αγκαλιά θ’ απελαθείς.
Χτύπος το φιλί παλιάς καμπάνας
θρύλος σαν το «schow των παθών»
..κει ο Καϊάφας, και ο Άννας…
‘δω το βουητό παλιάς αλάνας.
Μα για μας η αγάπη παρελθόν!!!!
6.01.010
